To kolejna, alternatywna możliwość wprowadzenia w grunt nowego rurociągu. Stosowana jest rzadziej, niż przewierty sterowane, jednak warto o niej wspomnieć.
Polega ona na wbiciu rur wykorzystując przy tym przebijaki pneumatyczne. Są one takie same jak wykorzystywane w przeciskach sterowanych i niesterowanych krety, jednak te zwykle są większe wymiarowo i mają większą moc. Nie różnią się jednak budową.
Jeśli położone mają być rury stalowe, które mają średnicę mniejszą niż 200 mm, rury zamyka się od czoła głowicą stożkową. Zwykle taki stożek zostaje do rury dospawany. W czasie wbijania, grunt jest rozpychany i jednocześnie zagęszczany. Nie usuwa się urobku, który przy tym powstaje.
Jeśli kładzione rury mają ponad 200 mm średnicy, wbija się je otwarte. Jednak na początku pierwszej rury, założyć należy tuleję tnącą. Nazywa się ją także nożem tnącym. Jeśli rezygnuje się z założenia tej tulei, początkowa część rury jest odpowiednio frezowana.
Przebijak pneumatyczny, podobnie jak w przeciskaniu, należy ułożyć w wykopie początkowym. Często jest on wspomagany poduszkami pneumatycznymi. Na rury przekazuje się siłę udarową dzięki pierścieniom pośrednim. Gdyby takich stożków redukcyjnych zabrakło, ściany rury uległyby deformacji. W przypadku, kiedy różnica średnic wbijaka i wbijanej rury jest duża, potrzebne jest zastosowane adapteru, inaczej zwanego kołnierzem.
Wszystkie odcinki rurociągu łączone są zwykle spawem. Kiedy już cały rurociąg znajduje się w ziemi, następuje usunięcie rdzenia gruntowego, który znajduje się w rurociągu. Jest kilka metod przeprowadzenia tego etapu prac – można to robić sprężonym powietrzem, wodą pod ciśnieniem, wiertnicą ślimakową albo miniładowarką.
W zależności od wielkości rurociągu, w ten sposób mozga wbić rurę mającą od 20 do 50 metrów. Jeśli grunt na to pozwala, tę maksymalną wartość można nawet podwoić. Jednak w przeciwieństwie do przewiertów, ta metoda prowadzenia rurociągu jest niesterowalna. Dlatego im dłuższy rurociąg, tym mniej dokładne jest jego wykonanie.
